De kern van de militaire interventie...

Climaxi kant zich tegen de bombardementen in Mali

Met 58 reactoren telt Frankrijk het grootste aantal kerncentrales ter wereld. Minstens 75 procent van de electriciteit in het land wordt verkregen via kernsplitsing. De vorige regering Sarkozy trok stevig de kaart van de kernenergie waardoor er twee nieuwe centrales gepland zijn, waarvan één in aanbouw. De regering Hollande is op papier kritischer, voorziet een afname van het aandeel van kernenergie, maar Frankrijk blijft allicht nog vele jaren met handen en voeten gebonden aan zijn kerncentrales. De helft van die centrales zijn ouder dan 25 jaar, wat zorgt voor een eindeloze reeks incidenten.

Bovendien is het land een belangrijke uitvoerder van kernenergie en vormt de nucleaire sector een essentieel onderdeel van de Franse militaire industrie. Die uitgebreide Franse nucleaire sector werd grotendeels opgebouwd op basis van goedkoop uranium, dat wordt geïmporteerd uit de Noordelijke delen van voornamelijk Niger en in mindere mate Mali.  De Noordelijke delen van Niger en Mali zijn door de Toeareg-bevolking met elkaar verbonden en bevatten niet enkel de grootste uraniumvoorraden van de wereld, er zijn ook onontgonnen olie- en fosfaatvoorraden aanwezig. Het Zuidelijke deel van Mali herbergt dan weer goudmijnen.

Climaxi nam tijdens de afgelopen twee jaar mee het initiatief voor verschillende manifestaties tegen kernenergie, ondermeer naar aanleiding van de ramp in Fukushima. We legden daarbij steeds de link tussen kernenergie, gewapende conflicten en de ontwikkeling van kernwapens. De haast waarmee Frankrijk vandaag werk maakt van een militaire interventie in het Noorden van Mali heeft veel te maken met de afhankelijkheid van uranium en de vaste wil om de uraniumvoorraden in het Noorden van Mali en buurland Niger te controleren. Het is overduidelijk dat de Franse spoed gericht is op het vrijwaren van de eigen belangen in de regio. Het is dan ook vreemd dat de Belgische regering hier zo vlot in mee gaat en onbegrijpelijk dat het Belgische parlement de interventie quasi unaniem steunt.

Officieel is de interventie erop gericht om de Islamistische milities te bestrijden die in het Noorden van Mali het pleit wonnen van de Toearegs. Die laatsten vechten reeds een halve eeuw voor autonomie. De Franse interventie zou ook de territoriale integriteit van het land willen beschermen en het land stabiliteit verschaffen. Al snel ontstaat er dan een retoriek waarbij "de regering" geholpen zal worden in haar strijd tegen "de terroristen".  Climaxi wil op geen enkele manier de toestand in Mali minimaliseren. Minstens 150.000 gewone mensen zijn op de vlucht en er dreigt inderdaad een humanitaire catastrofe. Maar we geloven niet dat deze militaire interventie, zo sterk gericht op de verdediging van de eigen belangen, in staat zal zijn om het land stabiliteit te verschaffen. Integendeel, de bombardementen zullen olie op het vuur gieten en dreigen het land terecht te doen komen in een uitzichtloos moeras van chaos en geweld.

De regering waarvan sprake heeft geen legitimiteit en is niet eens via verkiezingen aan de macht gekomen. De interventie is niet gericht op een lokale dynamiek of proces om dichter bij een politieke oplossing te komen. Het is niet duidelijk wat deze operatie in petto heeft voor de Noordelijke Toeareg-bevolking en haar legitieme eisen rond autonomie. En het is ons nog minder duidelijk hoe je door éénzijdig de kant te kiezen van een niet gelegitimeerde en corrupte elite in Bamako de islamisten de wind uit de zeilen zal nemen, zeker wanneer alles zo duidelijk draait rond Westerse belangen.

De gewone mensen in Mali en Niger zijn straatarm, terwijl hun landen heel wat natuurlijke rijkdommen herbergen. Het zijn de Europese ex-koloniserende landen die hier in grote mate verantwoordelijk voor zijn. De gemiddelde Malinees heeft een inkomen van minder dan één dollar per dag en heeft een levensverwachting van 48 jaar. 81 procent is ongeletterd en een derde heeft onvoldoende toegang tot drinkbaar water. Die mensen zijn

1/2

arm, omdat hun land zo rijk is!  Deze schandalige situatie kon probleemloos bestaan, zolang de materiële belangen van de Europese landen - Frankrijk als ex-kolonisator op kop - niet in het gedrang kwamen. Nu dat wel gebeurt, worden plots de bommenwerpers opgekuist om "de bevolking te beschermen". Zoals Michael Franti zong:  "We can bomb the world to pieces, but we can’t bomb it into peace".

Strikt genomen is deze operatie niet conform de VN-resolutie 2085 van 20 december 2012, die voorzag in een stapsgewijze combinatie van een politieke aanpak, met nieuwe verkiezingen, en een militaire ontplooing met louter Afrikaanse eenheden (en de logistieke en financiële steun van de Westerse grootmachten). Veel belangrijker is dat eens te meer oorlog een hinderpaal zal zijn voor vrede.  Deze militaire interventie is ondoordacht, overhaast en onbesuisd. Ze doorkruist op die manier elke politieke dynamiek en riskeert daarom meer slecht dan goed te doen, in de eerste plaats voor de zwaar getroffen bevolking van het land. Climaxi wijst deze interventie af en pleit voor een politieke benadering!

David Dessers  –  stafmedewerker VZW Climaxi